تبیین و نقد مواجهه نجفی اصفهانی با نظریه تکامل داروین

اندیشه خلقت گرایی موجودات در میان متکلمان اسلامی و سنت اسلامی پیشینه طولانی دارد. در این مقاله به دیدگاه نجفی اصفهانی درباره چگونگی پیدایش انسان و استثناء بودن وی از قانون عام تکامل موجودات پرداخته شده است. وی با اتخاذ مبانی علم شناسی, دین شناسی و هرمنوتیکی خاص, مخلوق بودن انسان در مقابل تکامل تدریجی موجودات را موجه, مدلل, مبرهن و علمی تلقی کرده و آن را به عنوان شاهد نقض برای فرایند تکامل داروینی و تکامل گرایی نئو داروینیستی معرفی می کند. به عقیده وی می توان میان تکامل موجودات و خلقت انسان تفکیک قائل شد و به نوعی خلقت انسان را خاص تلقی کرد. نجفی اصفهانی با تحلیل و نقد مبانی تکامل گرایان ملحد و رفع اتهام ماده گرایی و الحاد گرایی از اصل نظریه تحول داروین, هم به دفع شبهات منکران توحید و خداناباوران پرداخته و هم نظریه تکامل داروین را-فارغ از رویکرد فلسفی-یک اصل علمی که دغدغه تبیین فرایند پیدایش حیات را دارد, معرفی می کند. برآمد نهایی رویکرد وی به پیدایش انسان که مبتنی بر پیش فرض های او در دین شناسی و علم شناسی است در خلقت گرایی خداوند نسبت به انسان و باطل شدن تکامل انسان از منظر نظریه تکامل خلاصه می شود.