نسبت دوگانه انگاری ویژگی با فیزیکالیسم غیرتقلیل‌گرا

در تقسیم تئوری­‌های فلسفه ذهن، همه انواع فیزیکالیست­‌ها اعم از تقلیل­‌گرا و غیرتقلیل­‌گرا، یگانه‌­انگار محسوب می‌­شوند؛ چراکه قائل ­به فیزیکی بودن همه‌چیزند. در این ­بین فیزیکالیست­‌های تقلیل­‌گرا علاوه بر این­که همه­ چیز را فیزیکی می­دانند قائل­‌اند همه­ چیز قابلیت دارد به سطوح پایین فیزیک تقلیل یابد؛ اما غیرتقلیل ­گرایان در فیزیکالیسم، بااین‌که همه ­چیز را فیزیکی تلقیّ می­ کنند، قائل ­اند در ساحت فیزیک با اموری «نوخاسته» مواجه­ ایم که نمی­توان آن­ها را به ذرات بنیادین فیزیک تقلیل برده و تبیینی میکروفیزیکال از آن­ها داشته باشیم؛ چراکه اساساً با امری نوخاسته مواجه ­ایم؛ اما «دوگانه­ انگاری ویژگی» با قائل ­شدن به غیرفیزیکی بودن ویژگی­های ذهنی، قائل به دو گونه امر در عالم شده و درنتیجه هردو نظریه فیزیکالیستی یگانه ­انگارانه را از ­اساس کنار زده است. علاوه بر این­، هرچند در دوگانه ­انگاری ویژگی همانند فیزیکالیسم غیرتقلیل­ گرا با تیره ­ای از ناتقلیل­ گرایی و نوخاستگی مواجه­ ایم اما ناتقلیل­ گرایی و نوخاستگی در دوگانه ­انگاری ویژگی، به ترتیب «گونه»­ای و «بنیادین» است نه «نوعی» و «سطحی». مقاله حاضر با روشن کردن مرزهای دقیق دوگانه ­انگاری ویژگی با فیزیکالیسم، بالخصوص نوع غیرتقلیل­ گرای آن، مانع خلط­ های بعدی می ­شود